#9 - We only wanna have a laugh

-Na pewno nie będzie Wam niczego brakowało? – spytałam z nutką troskliwej mamusi w głosie.
-ŻARCIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE! – wydarł się Niall. 


Hmmm, jakbym to gdzieś już słyszała.

-Komodo, mało Ci, że przeszedłeś przez stół z jedzeniem jak tsunami? – zaśmiał się Liam, po czym zwrócił się do mnie – Wystarczy nam, że mamy się gdzie przespać. Nie musiałyście znosić tutaj tych wszystkich koców i poduszek. Dziękuję, również w imieniu bandy tych popaprańców! – uśmiechnął się pięknie w stronę moją i Sue, co sprawiło, że znów poczułam się jak mama tej cudownej piąteczki. 

Bo skoro Liam robi za Daddy Direction, Mummy Direction też się przyda. No nie jest tak?

Byliśmy w domku na „półwyspie”. Bardzo w skrócie – po kolacji pogadałam z tatą. Gdy wyjaśniłam mu jak się mają sprawy, powiedziałam, że w tym momencie moje marzenia się spełniają i obiecałam, że będę szorować kible, usłyszałam zgodę, która spłynęła na mnie jak błogosławieństwo.

-Naprawdę nie ma problemu. Mam nadzieję, że będzie Wam wygodnie! Kanapy mogą być trochę przytwarde, jeszcze nikt z nich nie korzystał. – odpowiedziałam z uśmiechem.

-KRZYŻ! MÓJ KRZYŻ!! CZUJĘ MÓJ KRZYŻ! MOJE KORZONKI! – wydarł się Hazza, co wzbudziło falę śmiechu.

-Staruchu, lepiej  uważaj na swojego ptaszka! – wychrypiał Lou i rzucił się na Styles`a z poduszką. No i się zaczęło…

Zayn, Niall, Liam, Sue i ja od razu podchwyciliśmy pomysł i rzuciliśmy się na lokowatego z resztą poduszek, koców i pluszową kaczuszką, która należała zapewne do któregoś z chłopaków (ja domyślna). Harry darł się jak baba na widok pająka w łóżku, a my okładaliśmy bezlitośnie jego korzonki, przez co znalazł się w sytuacji bez wyjścia leżąc pod kanapą i rżąc jak koń. Poduszki latały nam przed oczami, a razem z nimi pióra. Dużo piór. Bardzo dużo piór. Pióra we włosach, pióra w ustach, pióra na piórach, pióra w tyłkach. No cóż, c`est la vie, jak to mówią!

-KANAPKA! – krzyknął nagle Niall i już po chwili wszyscy rzuciliśmy się na tego chuderlawego podbijacza kobiecych serc.

-AAAAAA! AŁA! AHAHAHAHA, PROSZĘ! AHAHAHA, TYLKO NIE POD, AHAHAHA, NIE POD, AHAHAHA, ŻEBRAMI!!! NIENIENIE!! – darł się wniebogłosy, gdy maltretowaliśmy go na dobre.

Wiadomo, ze coś musiało mnie rozproszyć. No i wiadomo kto. Leżałam na Zaynie. Nawet w najśmielszych snach bym nie przypuszczała (ok, zdarzyło się raz czy dwa, ewentualnie siedem), że dane mi będzie brykać – bo inaczej tego nie nazwę – z moim idolem. Uczepiłam się go jak koala eukaliptusa, ale przynajmniej miałam wytłumaczenie. Miał takie piękne perfumy, mój boże. Znów zaczęłam odpływać. Ech, to jest silniejsze od Ciebie, poczciwa dziewojo. W tym momencie Harry znalazł w sobie dość siły, żeby zrobić swój jednoosobowy zryw narodowy, dzięki czemu - niczym odłamki bomby – wszyscy wylądowaliśmy dookoła niego, a on odetchnął głęboko jakby sprawdzał, czy nie wgnietliśmy mu klatki piersiowej.

Przez chwilę leżałam na podłodze otumaniona, pewnie jak większość z nas. Zarejestrowałam tylko biały puch na wszystkim. Było mi ciężko na żołądku. Dopiero wtedy odzyskałam zmysły. Otworzyłam szerzej oczy i zobaczyłam… oczy! Wpatrujące się we mnie apetycznie i śmiejące się okrągłe czekoladki. Tak, teraz role się odwróciły i to Zayn siedział na mnie. Dotknął czule swoją ciepłą dłonią mojej skroni. Był tak blisko. Mała ja w mojej głowie po raz kolejny rozpoczęła zabawę…